Met verbijstering kijk ik naar (stukjes van) de parlementaire enquête ‘Toeslagenaffaire’. Een tranendal, vooral voor de ouders die dit leed is aangedaan. Vingerwijzen, het onvermogen om bij te sturen of het echte probleem te zien. Ingrepen die eerder politiek gemotiveerd lijken dan ingegeven vanuit de wil om problemen op te lossen. Dit zeg ik zonder persoonlijke beschuldigingen, ook omdat ik denk dat de meest (top)ambtenaren en politici – net als ik – met de beste bedoelingen doen wat ze doen. En toch gaat het hier verschrikkelijk mis.
Ondertussen dwalen mijn gedachten naar de ’25 verbetermaatregelen Passend Onderwijs’ van onderwijsminister Arie Slob. Hoe begrijpelijk die ook zijn, en hoe verklaarbaar ook – de vraag blijft wat mij betreft: welk probleem lossen we hiermee op? En voor wie?
Misschien moeten we een beetje minder in politieke oplossingen denken en wat meer vanuit de praktijk. Meer individueel en minder systeem. Het lijkt me dat dát de essentie zou moeten zijn bij passend onderwijs: individueel kijken naar kinderen, hun vermogen, hun talenten en hun omgeving. En natuurlijk ook naar ons eigen vermogen tot maatwerk. Met oog voor de grenzen van de maakbaarheid.
Laten we kennismaken!
Speelt in jouw organisatie een lastig vraagstuk? Zoek je een tijdelijke of vaste baan in het publieke domein? Of ben je nieuwsgierig naar wie we zijn en wat we doen? Maak nu een afspraak voor een persoonlijk gesprek en laten we onderzoeken wat we voor elkaar kunnen betekenen.
Het vinden van een goede vorm voor (zelf)onderzoek kan voor besturen en raden van toezicht een zoektocht zijn. Harm Klifman, Jan Bot en Petra Ligtenberg openen de deur naar een alternatieve aanpak.
Het boek ‘Hoe is het met jou? Lessen uit een pedagogisch ecosysteem’ van Astrid Ottenheym en Robbin Haaijer is nu met een aantrekkelijke korting te koop.
